spot_img

«Μια μέρα στο Νησί» Σπιναλόγκα

 

Εκεί  που η φύση συναντά την ιστορία, εκεί που τα γεγόνοτα έχουν κρυμμένο πόνο, αγωνία, δάκρυα… Μια ιστορία που ίσως όλοι θα έπρεπε να γνωρίζουμε να μάθουμε για την δύναμη της ψυχής των ανθρώπων εκείνης της εποχής… ξεχασμένη από πολλούς!

Σπιναλόγκα…όσες φορές αναφέρομαι για αυτό το νησί ένας κόμπος με πιάνει στο στομάχι. Πρέπει όμως να μιλήσω για αυτήν, πρέπει να μάθει ο κόσμος… δεν είναι ένα απλό κάστρο, δεν είναι απλά κτίσματα αυτά, ούτε τα νερά είναι ίδια όπως σε άλλες παραλίες. Έχει χυμένα δάκρυα,  κρυμμένα μυστικά, στις πέτρες είναι γραμμένος ο πόνος εκατοντάδων ανθρώπων… Η θάλασσα είναι γεμάτη από πεταμένα γράμματα και χαμένες λέξεις…λέξεις όπως « Μου λείπεις», «Σ’αγαπώ», « δεν σε ξεχνώ» .

Η αρρώστια της Λέπρας ή αλλιώς η νόσος του Χάνσεν εμφανίστηκε το 1900 και τρομοκράτησε όλο τον κόσμο. Γιατροί και επιστήμονες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς μεταδίδεται και τι φταίει  που δεν έκανε εξαιρέσεις! Πόσο μοιάζει με την τωρινή μας κατάσταση…

H άγνοια του κόσμου, οι ανύπαρκατες υγιεινομικές υποδομές και οι εγκαταστάσεις και έναν ολόκληρο λαό γύρισαν τις πλάτες τους σε όσους νοσούσαν …

Η λύση για το κράτος ήταν να τους απομονώσουν και να τους πετάξουν σε ένα μικρό νησάκι απέναντι από ένα μικρό ψαροχώρι, την Πλάκα στο νομό Λασιθίου .

Το  θεώρησαν ιδανικό μέρος για τους Χανσενικούς αφού εκεί προϋπήρχε ενετικό κάστρο και αργότερα επί  Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Τούρκοι είχαν φτιάξει το δικό τους οικισμό όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης .

Πόλεμοι , κατακτητές, αρρώστιες είναι μερικά από τα γεγονότα που έχουν χαραχτεί στην ιστορία αυτού του τόπου. Όμως ο αγώνας των Χανσενικών να παραμείνουν ζωντανοί νεκροί είναι αυτός που ακούστηκε ως τα πέρατα του κόσμου ώστε να επισκέπτονται την Σπιναλόγκα εκατοντάδες τουρίστες κάθε χρόνο .

Το Νησί ειναι ονειρικό , γύρω γύρω το περιλούζει η καταγάλανη θάλασσα και από όποια γωνιά και να καθήσεις το μάτι σου βλέπει το απέραντο γαλάζιο! Το καραβάκι που σε παίρνει από το ψαροχώρι της Πλάκας είναι  λες και σε πηγαίνει για ψαριά . Φτάνοντας στην Σπιναλόγκα, στην προβλήτα όλα μοιάζουν εντυπωσιακά το κάστρο από πάνω επιβλητικό και αγέρωχο να αντιστέκεται πεισματικά στον χρόνο…

Περνώντας την καγκελόπορτα μέσα από το τούνελ συνειδητοποιείς που βρίσκεσαι, θαρρείς πως ακούς ψίθυρους να σε καλωσορίζουν και τα συναισθήματα να γίνονται ανάκατα. Μικρά σπιτάκια με μισογκρεμισμένες αυλές, το ένα δίπλα στο άλλο στοιβαγμένα. Οντάδες με ντουβάρια πεσμένα δείχνουν την πολυκαιρία αυτού του τόπου γέματο ψυχές σε κάθε ένα από αυτά,στοιβαγμένες αγκαλιασμένες …

Διασχίζοντας το δρομάκι καταλαβαίνεις ότι εδώ οι άνθρωποι είχαν στήσει την δική τους ζωή όπως αυτή που είχαν πριν σε κάποιο χωριό της Κρήτης. Καφενείο, φούρνος ακόμα και εκκλησάκι με τον ιερέα να έχει έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους, τον ρόλο του λυτρωτή . Οι ντόπιοι λένε οτι ο ιερέας πήγε οικειοθελώς στο νησί δεν νόσησε ποτέ και αφιερώθηκε στους λεπρούς για να έχουν μια καλύτερη ψυχική υγεία.  Τους συμπαραστάθηκε στις λύπες, στις χαρές και σε όλες τις αγωνίες τους .

Αυτός όμως που άλλαξε την μοίρα πολλών ήταν ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης που έκανε την εμφάνισή του στην Σπιναλόγκα το 1936 προσβεσβηλμένος και αυτός από την αρρώστια σε ηλικία 21 ετών φοιτητής  τότε της Νομικής Σχολής και έγινε η αιτία να μειωθεί  όλη η εξαθλίωση και ο μαρτυρικός πόνος των χανσενικών. Ο μοναδικός  πρόεδρος που πέρασε ποτέ από το Νησί και  που έχασε την φωνή του στην προσπάθειά του να ακουστεί στα ιταλικά στρατεύματα που επι κατοχής το νησί είχε μετατραπεί σε κόλαση για όσους διέμεναν εκεί ..όσοι είχαν επιβιώσει. Και πάντα τα κατάφερνε και  χωρίς φωνή σχεδόν. Μιλούσε όμως η δύναμη της ψυχής του! Κατάφερε να χτίσει λεπροκομείο, να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις, να φέρει τον φωτισμό,το τηλέφωνο και το πιο σημαντικό  να έρθουν γιατροί!

Κάποια αξέχαστα λόγια του Επαμεινώνδα σε μία συνέντευξη του μου έχουν χαρακτεί στην μνήμη και στην καρδιά μου, λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσες φορές και αν βρεθώ στο Νησί:

‘’Περπατώντας στο δρόμο της Σπιναλόγκας σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από το μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Άφησε δυο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπιρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτό τον δρόμο”.

Το 1957 οι πόρτες του Νησιού των λεπρών έκλεισαν μια για πάντα .

Ο περίπατος του νησιού είναι μοναδικός αφού ουσιαστικά περπατάς μέσα στο οχυρό, οι προμαχώνες και τα ψηλά τείχη σε στέλνουν σε μια άλλη εποχή. Η βλάστηση είναι χαμηλή, η περιοχή είναι βραχώδεις και όλα είναι χτισμένα αμφιθεατρικά . Στην έξοδο υπάρχει μια μικρή καντίνα, εκεί έχω πιει τις πιο απολαυστικές γρανίτες και τα τραπεζάκια είναι σχεδόν πάνω στο κύμα. Και το καλύτερό μου μετά από τόσο περπάτημα και ανεβοκατέβασμα μέσα  στο λιοπύρη της ζέστης να βουτάω τα πόδια μου στα δροσερά κρυστάλλινα νερά της Σπιναλόγκας .

Καραβάκια πάνε και έρχονται συχνά, είτε για Πλάκα είτε για Ελούντα. Ο χώρος θεωρείται αρχαιολογικός οπότε έχει ωράριο λειτουργίας  καθώς και αντίτιμο εισόδου!

Εκδρομή  στην Σπιναλόγκα , έτσι ξεκίνησε η βδομάδα μας στο Νησί των εκατομμυρίων δακρύων, της ελπίδας και του συνεχή αγώνα για μία καλύτερη ζωή …

‘Εστω μια φορά αξίζει να την επισκεφτείτε !

Stay Safe !

Πληροφορίες :

  • Νόσος του Χάνσεν ονομάστηκε από τον Νορβηγό γιατρό που ανακάλυψε την θεραπέια
  • Η Σπιναλόγκα βρίσκεται στον νομό Λασιθίου απέναντι από την Ελούντα
  • Έναρξη ιδρύσεως ως λεπροκομείο 1903 έως 1957
  • Καραβάκια φεύγουν από Άγιο Νικόλαο, Ελούντα και Πλάκα .
  • Από 1η Απριλίου και έως 31 Οκτωβρίου
  • Ωράριολειτουργίας 08:00-20:00 καθημερινά

spot_img

Latest articles

spot_img
spot_img